Έρση Σωτηροπούλου
Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα
Εκδόσεις Πατάκη
Διηγήματα. Έχω μια αδυναμία σε αυτό το είδος της λογοτεχνίας. Κάθε ένα είναι και ένα διαφορετικό θέμα, διαφορετικοί ήρωες και ατμόσφαιρα.
Εδώ, οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου, φυλακίζουν σε δεκαπέντε διηγήματα, στιγμές της καθημερινότητας και λεπτομέρειες της ζωής που αναδεικνύονται με μεγεθυντικό φακό.
Κάποια έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Κάποια άλλα μοιάζουν σαν προϊόν παρατήρησης, κάπως όπως ο χειρουργός παρατηρεί τις λεπτομέρειες της σάρκας, πριν κάνει την τομή, μόνο που εδώ οι λεπτομέρειες αφορούν την κοινωνία και τους ανθρώπους της;
Με γραφή περίτεχνης εσωστρέφειας, η συγγραφέας μας προσφέρει συνεχείς εναλλαγές. Κάθε διήγημα διαδραματίζεται σε άλλη στιγμή στο χωροχρόνο, έχει άλλο κλίμα, άλλο ύφος. Το καλοκαίρι επικρατεί στις περιγραφές, είναι ζεστό, αποπνικτικό, έχει κουνούπια και κουφόβραση. Οι γυναίκες καπνίζουν. Η εξωτερική απάθεια κάποιων ηρώων κρύβει μια ρομαντική διάθεση. Οι πιο πολλοί ανήκουν στους χαμένους της ζωής, που δεν είχαν ποτέ ή έχασαν τη διάθεση για ελπίδα.
Μετά το τέλος κάθε ιστορίας, μου έμενε μια επίγευση λύπης, χαμένων ευκαιριών, κυνισμού ή σαρκαστικού χιούμορ.
Η γλώσσα, στα χέρια της Σωτηροπούλου, έχει μια προκλητική αμεσότητα.
Παραθέτω μερικές φράσεις που διάλεξα μέσα από το βιβλίο που εκφράζουν τη γλώσσα της συγγραφέως:
«πόσο ανακουφίζει να ακούς μια συζήτηση μεταξύ αγνώστων. Γλιστράς σαν βαμπίρ στη ζωή τους.»
«σαν σήριαλ της δεκαετίας του ’80, όπου πρωταγωνιστεί η ανερχόμενη τάξη, ικανοποιημένη και άξεστη.»
«τόσο μικροί, τόσο αθώοι για την πανωλεθρία που μας περίμενε.»
«πόσο σε μισώ, σκεφτόταν η άλλη που ήμουν εγώ και την μεμψιμοιρούσα που περίμενε σαν ηλίθια το τηλέφωνο να χτυπήσει.»
Από τα δεκαπέντε διηγήματα, διαλέγω την πρωτοτυπία του «Σ’ αγαπώ, σε μισώ», εκπληκτικό, καθώς περιγράφει μια εσωτερική σύγκρουση που συνυπάρχει στην ίδια ύπαρξη.
Ενδιαφέρον, στοχαστικό, διεισδυτικό, σημερινό, χαϊδεύει τα όρια του δράματος και της πραγματικότητας.
Αξίζει να το διαβάσετε ένα συννεφιασμένο ανοιξιάτικο απόγευμα.
