Ισμήνη Μπάρακλη
Το χελιδόνι του Βορρά
Εκδόσεις Ψυχογιός
Ίσως αυτό είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που έχει γράψει ως τώρα η Ισμήνη Μπάρακλη.
Λυρικό, φιλοσοφημένο, καλογραμμένο, γεμάτο με ιστορικά γεγονότα, που παραθέτουν σκληρές ανθρώπινες στιγμές και εικόνες. Όμως, ο ευγενικός τρόπος που περιγράφει η συγγραφέας τις ιστορίες της, σε παρασύρουν με τη δράση τους χωρίς να σε αγριεύουν. Γιατί τα περιγράφει όλα με αγάπη, με τα μάτια της ψυχής και με πολλή ανθρωπιά.
Η ιστορία ξεκινάει στην πρόσφατη εποχή, το 1982, όταν η Δάφνη συναντάει το Χρήστο, στην κηδεία της μητέρας του. Ο Χρήστος ήταν η πρώτη της αγάπη, μα γιος ενός σκληρού ψυχίατρου και μιας στοργικής καταπιεσμένης μάνας. Μη μπορώντας να εναντιωθεί στην επιθυμία του πατέρα του, τότε, που οι δυο τους είχαν δεσμό, ο Χρήστος την εγκαταλείπει για να πάει στην Αγγλία για μεταπτυχιακό.
Εκείνη, στη συνέχεια, παντρεύεται έναν επιπόλαιο ναρκισσιστή σκηνοθέτη, αφοσιωμένο στην τέχνη του και κάνει μαζί του ένα γιο. Μετά από κάποια χρόνια, τον χωρίζει.
Η κηδεία τής παρ’ ολίγο πεθεράς της, φέρνει ξανά κοντά τη Δάφνη και το Χρήστο, δύο ανθρώπους φαινομενικά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους. Εκείνος, από καλή οικογένεια, που όλα τού ήρθαν εύκολα στη ζωή και εκείνη, από φτωχή και ταπεινή καταγωγή.
Όμως, ο πόνος στη ζωή και των δύο δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις. Έχει σημαδέψει και τις δύο οικογένειες και η συγγραφέας ξετυλίγει το κουβάρι του παρελθόντος. Η οικογένεια του Χρήστου κρύβει ένα δράμα που εξελίσσεται σε τραγωδία.
Όσο για τη Δάφνη, το χελιδόνι του βορρά, όλη η πορεία της οικογένειάς της είναι δεμένη με το βάλτο των Γιαννιτσών, τους Μακεδονομάχους, τις διώξεις των Κομιτατζήδων, τους πολέμους, τις εξορίες. Κόρη ενός καλόψυχου καραγκιοζοπαίχτη και μιας “παστρικιάς” μάνας, μεγαλώνει με την προστασία τού τσαγκάρη θείου της – ανθρώπου με δύναμη ψυχής και ανθεκτικού στις δυσκολίες.
Η συγγραφέας, μάς ταξιδεύει, μια στο πρόσφατο παρελθόν και μια στο πιο μακρινό, αποκαλύπτοντάς μας όλες τις πτυχές της δραματικής ιστορίας του πατέρα τής ηρωίδας του βιβλίου, της Δάφνης. Ο πατέρας της, ο Δημητρός, ορφάνεψε δύο φορές στη ζωή του, μια από Έλληνες και μια από Βούλγαρους, και μεγάλωσε σαν πεινασμένο ορφανό στην εποχή του Μακεδονικού αγώνα, στο Βάλτο των Γιαννιτσών, ο πατέρας της, λοιπόν, σημάδεψε τη ζωή της, αφού τη μάνα της δεν τη γνώρισε ποτέ.
Το μυθιστόρημα έχει μια γλύκα. Περιγράφει τους χαρακτήρες των ηρώων με μια τρυφερότητα. Αλλά περιγράφει και πώς η μοίρα διαμορφώνει την πορεία των ανθρώπων, ανάλογα με τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στον τόπο τους ή στην εποχή τους. Η συγγραφέας δεν καταγράφει απλά τα γεγονότα, ούτε κρίνει τους ήρωές της. Τους συμπονάει. Τους αντιμετωπίζει με φιλοσοφική ωριμότητα, καλοσύνη και αγάπη, παρά τις αδυναμίες τους.
“Είμαστε ένα κι επιστρέφουμε πάλι στο ένα, απ’ όπου προήλθαμε.”
Αξίζει να το διαβάσεις. Θα σε συναρπάσει, αλλά όχι μόνο. Θα ταξιδέψει την ψυχή σου σε ωκεανούς ανθρώπινης αγάπης!
