Ισμήνη Μπάρακλη

Η θεία Μπέμπα

Εκδόσεις Ψυχογιός

Στην αρχή, νομίζεις ότι κρατάς στα χέρια σου ένα βιβλίο ευχάριστο, με χιούμορ. Όμως το χιούμορ είναι η μορφή και όχι η ουσία της ιστορίας της Ισμήνης Μπάρακλη.

Διάβασα μια συγκινητική, γλυκόπικρη ιστορία με επίκεντρο την οικογένεια. Έχει όλη τη γλύκα και την ομορφιά των συναισθημάτων που δημιουργούν δεσμούς αγάπης και όλη την πίκρα από τη σκιά των ιστορικών γεγονότων που πέφτει πάνω στους ανέτοιμους ανθρώπους, της κοινωνίας του Ναυπλίου.

Η θεία Μπέμπα είναι μια δραματική προσωπικότητα, από αυτές που συχνά συναντάμε στις ελληνικές οικογένειες. Είναι ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να προσφέρει και να δίνει σε όλους, με λεβεντιά, υπομένοντας καρτερικά όσα της έχει στερήσει η ζωή: τα παιδιά της που ζουν μακριά, τον άντρα της που έχασε ξαφνικά, τη μοίρα της που έχει «κουκουλωθεί» για να μη θίγει υπολήψεις.

Ο χαρακτήρας της Μαρίκας Ρόζη, το γένος Υψηλάντη, που οι γονείς της και η κοινωνία αποκαλούν «Μπέμπα», θυμίζει πολλές τέτοιες γυναίκες της ελληνικής κοινωνίας.

Χωρίς μέλλον, βρίσκονται με αξιοπρέπεια στο σπίτι ευκατάστατων φίλων ή μακρινών συγγενών, ως παρέα των ηλικιωμένων, ως οικονόμοι του σπιτιού, ως «θείες» στα μικρά βλαστάρια. Το όνομα «Μπέμπα», που έδωσαν οι γονείς στην κόρη τους, για οικειότητα, τη συνοδεύει σε ένα καινούργιο περιβάλλον, με μια επίκτητη οικειότητα, σαν καλωσόρισμα.

Η οικότροφος Μπέμπα θα ζήσει όλες τις ένδοξες και τραγικές στιγμές της οικογένειας Ροδοπούλου, καθώς από τα πλούτη και τη ρόδινη ζωή, θα βρεθούν στον ανεμοστρόβιλο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δείχνει το σκληρό του πρόσωπο. Και η Μπέμπα εκεί, σταθερή αξία, θα τρέξει, θα βοηθήσει, θα στέρξει, θα στηρίξει. Μια μητριαρχική φιγούρα που ξέρει να προσφέρει, ακόμα και όταν ένα συγκλονιστικό για τη ζωή της μυστικό έρχεται στο φως να την αναστατώσει.

Συχνά, οι διάλογοι του μυθιστορήματος έχουν την πατίνα του χρόνου, καθώς η συγγραφέας χρησιμοποιεί φράσεις της καθαρεύουσας, ειδικά στα σημεία που θέλει να τονίσει ή να δώσει μία αίσθηση πιο ανάλαφρη.

Όσο για τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, συνθέτουν μια ηθογραφία, που όμοιές της βρίσκουμε σε Θεοτόκη και Ξενόπουλο. Παρουσιάζουν μια μικρογραφία της κοινωνίας, με το χρώμα της εποχής του Μεσοπολέμου, έναν μικρόκοσμο με τα ήθη, τις συνήθειες και τους οικογενειακούς δεσμούς μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια.

Καθώς εξελίσσεται η πλοκή, πλημμυρίζεις από συναισθήματα χαράς, λύπης, αγωνίας, έκπληξης, ενόχλησης, νοσταλγίας, ανάτασης. Όποιος, ως αναγνώστης, αναζητά ένα ουράνιο τόξο από συναισθήματα, θα τα βρει στο βιβλίο αυτό. Γλυκά ή πικρά, όπως είναι η ζωή.

Μια δυνατή ηθογραφία που περιγράφει με γλυκύτητα τους καημούς της οικογένειας και της Ελλάδας.