Μάρω Βαμβουνάκη

Γενέθλια ξανά

Εκδόσεις Ψυχογιός

Ήθελα πολύ να ξαναδιαβάσω Βαμβουνάκη. Τη θεωρώ όχι απλά συγγραφέα, αλλά λογοτέχνη.

Και πραγματικά το καινούργιο της μυθιστόρημα είναι λογοτεχνικό πέρα για πέρα. Ο τρόπος γραφής, το λεξιλόγιό της, η ματιά με την οποία παρακολουθεί τους ήρωες της πλοκής της δείχνουν πολλή δουλειά και μια ικανότητα να περιγράφει τα πράγματα με το προσωπικό της ιδιαίτερο στυλ.

Η ηρωίδα της είναι σήμερα 72 ετών. Μέσα από τις αναμνήσεις της παρακολουθούμε τη συναισθηματική της ζωή και τους έρωτές της. Αφορμή στέκεται η ξαφνική άφιξη, ανήμερα στα γενέθλιά της δύο παλιών συμφοιτητών της με καθένα από τους οποίους είχε παλιά σχέση. Οι παλιοί εραστές της την καλούν σε ένα δείπνο κάπου, κοντά στο Σούνιο για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της.

Από εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι των αναμνήσεων της ηρωίδας.

Φανταστείτε μια γυναίκα εύπορη, πετυχημένη, μορφωμένη με μεταπτυχιακές σπουδές, με γνωριμίες και έντονη κοινωνική ζωή, που, όμως, δεν έχει «στεριώσει» σε κανένα έρωτα, καμιά αγάπη. Δεν έχει φτιάξει δική της οικογένεια, γιατί στη ζωή, ο ρόλος που την εξέφρασε συναισθηματικά ήταν ο ρόλος της «κόρης». Η κόρη της μαμάς και του μπαμπά της (με τον τελευταίο έζησε μαζί ως τα βαθιά του γεράματα), δεν έγινε ποτέ, πλήρης γυναίκα.

Ενώ είχε ερωτικές σχέσεις και δεσμούς, πάντα εκείνη έφευγε, διακόπτοντας την εξέλιξη του έρωτα σε κάτι πιο σημαντικό. Σαν να της έλειπε το πάθος και η ανάγκη ολοκλήρωσης μέσα από έναν άντρα της επιλογής της. Με διαφορετικές δικαιολογίες κάθε φορά «έσπαγε» τα δεσμά, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού κάθε εραστή της.

Αυτή η έλλειψη ολοκλήρωσης βγαίνει από όλο το μυθιστόρημα. Ο τρόπος διήγησής του είναι εσωστρεφής, περιγραφικός, χωρίς ιδιαίτερους διαλόγους ή δράση.

Μια δειλή και υποτονική ατμόσφαιρα συμπληρώνει μια δειλή και άνευρη «κόρη».

Βαμβουνάκη, όμως, είναι αυτή, δεν περιμένεις να σου γράψει για χαρούμενες οικογένειες ή περιπετειώδεις ζωές.

Έχει τον τρόπο της να σου περνάει τους χαρακτήρες της και τον τρόπο ζωής τους με εσωστρεφείς περιγραφές.